Vakantie!

De tijd van gaan is gekomen
Even weg van die ellende
Dat verdriet
Die helse pijn

Ja; Ik voel me goed
Weten dat heel even
De tijd niet stil zal staan
Maar ik 'm niet hoef te beleven
Even geen gedoe
Tijd voor vakantie
Tijd voor mezelf
En voor al die anderen op de vlucht

(ben er een weekje niet; maar straks vol verhalen terug)

Hoop in bange dagen

Vreemd toch hoe de wereld draait
Een doolhof van verlangen
Een slagveld van gevoelens
De wereld is gek
Net als ik

Sla je armen om me heen
Schenk me weer je hart
Wees de spiegel voor mijn ziel
Leef mijn leven
Wees mijn hoop
In bange dagen

geschreven op 26/8/2005

Troost - de rollen omgekeerd

"Ik heb vandaag even geen zin." Mijn collega aan de overkant kijkt me met bange ogen aan. Haar stem trilt ietwat als ze nog eens vraagt: "Hey, wat scheelt er?" Het antwoord klinkt koud. "Niets. Laat me maar. Even geen zin vandaag."

Uren later probeert ze voor een zoveelste keer. "Wil je erover praten? Is het Eveline? Is het...?" Na de koekjes, koffie, mailtjes, tekeningetjes en een frontale knuffel besef ik dat ik haar niets mag verzwijgen. Niets kan verzwijgen. Want zij vertelt me ook zoveel.

"Ach, net even mijn agenda gecheckt. Zal er de komende maanden weer niet veel van kunnen genieten... Veel te druk. En niemand hier die zijn verantwoordelijkheid opneemt... Enfin, bijna niemand. 't Zijn altijd dezelfde die opdraaien voor een ander. Waar zijn we in godsnaam nog mee bezig..." Een spervuur aan frustratie grijpt mijn collega naar de keel. "Ik ben het efkes beu!"

Haar ogen kijken me geamuseerd aan. "Ach, trek het je niet aan. Ik mag dat van jou toch ook niet doen..." Een glimlach om haar lippen, een schaterlach in haar ogen. Ze heeft gelijk. En ze weet het. Even nog wat verweer, maar dit keer zal ik het niet halen. Ze heeft gelijk!

Smile your sorrow away! Don't worry, be...

luchtballonnetje

Onlangs net 30 geworden... Bij ons zeggen ze dan: "aha! een nieuwe voordeur!" Maar neen, geen vreemde tekenen van plotse ouderdom, geen last van opstekende stijfheid, geen extra rimpels. Gewoon een jaartje ouder.

Als cadeautje van mijn lieve echtgenote een trip met een luchtballon gekregen. Samen even van de grond gaan... En of het een ervaring was! Ik kan het echt iedereen aanraden (zij het dan natuurlijk wel met je eigen (v)echtgen(o)ot(e). Het zicht van bovenuit is prachtig: je kijkt zomaar in de private tuinen van je buren, je zwaait naar rennende kinderen, je maakt een praatje met een voorbijvliegende gans... Als je ooit de kans krijgt... DOEN!

HERFST

Bange bladeren beven
Bomen kaal
Lege hoofden leven
Mijn verhaal

Veel vurig verlangen
Naar maagdelijk niets
Wijnrode wangen
Op de frêle fiets

Hemelse Herfst houdt
Haar adem in
Knusheid kriebelt koud
Zonder zin

Tedere tijd tekent
Witte wolkenrij
Roekeloze rilling rekent
Jij hoort bij mij

Engel van mijn hart

Voor onze huwelijksviering maakten we alle teksten zelf. Ook de muziek werd aangepast. En ja, zelfs Borsato moest eraan geloven. Ik had deze tekst aan iemand beloofd; tijd dus om mijn belofte na te komen...

Hij:
Oh ik droom ervan
Mijn leven lang
Mijn liefde aan mijn liefde te bewijzen
Naar de top of door het dal
Het maakt niet uit waar of je bent
Je niemand om je heen herkent
Ik ben bij je ieder ogenblik
De engel van je hart ben ik

Oh ik hou van jou
Jij wordt mijn vrouw
Jij bent die ene liefde van mijn leven
Noorderwind of zuiderzon
Het maakt niet uit waarheen we gaan
Ik zal altijd aan je zijde staan
Ik wil je altijd dicht bij mij
De engel van mijn hart ben jij

Zij:
Oh ik droom ervan
Mijn leven lang
Nooit meer van je zijde moeten wijken
Samen uit samen thuis
Het maakt niet uit waarheen we gaan
Ied’reen ons alleen laat staan
Wij zijn samen ieder ogenblik
De engel van je hart ben ik

Oh je hoort bij mij
En ik bij jou
Er is niemand die dat nu nog kan ontkennen
In het licht of door de nacht
Het maakt niet uit waar of ik ben
Ik niemand om mij heen herken
Jij bent altijd zo dichtbij
De engel van mijn hart ben jij

Saxofoonsolo

Zij:
Oh ik droom ervan
Al veel te lang
Kinderen met jou te kunnen krijgen
Wat het wordt maakt mij niet uit
Als we maar gelukkig zijn
Niet te veel water in de wijn
Ik ben bij je ieder ogenblik
De engel van je hart ben ik

Hij:
Wel ik hou van jou
Jij bent mijn vrouw
Voor jou wil ik mijn leven echt wel geven
In jouw wens vind ik mezelf
Hier begint ons droomverhaal
De mooiste reis van allemaal
Wij blijven altijd heel dichtbij
De engel van mijn hart ben jij

Samen:
Hier begint ons droomverhaal
De mooiste reis van allemaal
Wij blijven altijd heel dichtbij
De engel van mijn hart ben jij

vrolijk verhaaltje

Collega - met de L van lastig - vraagt voortdurend om een vrolijk verhaaltje. "Ik kan helemaal geen vrolijke verhaaltjes vertellen, ik ben daar echt niet goed in," is dan steevast mijn repliek. En da's ook de waarheid. Maar om eigen bestwil probeer ik het dan maar al schrijvend... Een verhaaltje uit eigen jeugd:

Op reis vertrekken met de stationwagon was ten huize een jaarlijkse traditie. De Toyota Corolla werd op de avond voor het vertrek een paar ton zwaarder: boven op de wagen een bagagedrager met daarop 4 overvolle valiezen; de kofferruimte volgestouwd met frigoboxen, koffiezet, frituurketel, snelkookpan en het ondergoed dat nog half nat uit de droogkas was gekomen luttele minuten voor vertrek.
Bij vertrek - altijd veel te vroeg in de morgen - kwamen daar nog bij: twee ouders vooraan, drie kinderen op de achterbank en "den kleinen" in de koffer. Laatstgenoemde had de meest comfortabele zitplaats (of zeg ik beter ligplaats?): de neus tegen het venster gedrukt en de benen tegen het plafond kon hij toch maar altijd in de frigobox zitten zonder dat wij dat in de gaten hadden... De lekkerste broodjes bleken bij het middagmaal altijd al verdwenen.
Uiteindelijk konden we na veel gemopper - ik wil aan het venster zitten - en veel geblaat toch op weg; richting zuiden; richting bergen. Altijd weer naar de Franse, Zwitserse of Oostenrijkse Alpen. Ook in 1986...
"Risoul 1850" was onze bestemming. Na een tocht van ellenlange kilometers kwamen we aan. Even nog twijfelde ik eraan of we het wel zouden halen: de 13 haarspeldbochten naar boven bleken voor een vermoeide vader dan toch niet al te makkelijk. Gelukkig bereikten we het appartement zonder kleerscheuren. Mijn enige probleem: gebrek aan zuurstof. Mijn longen klapten dicht, mijn keel leek dichtgesnoerd en ademen maakte het geluid van een schurend scharniertje. Lieve mama dus naar de apotheek om hoestsiroop. En wat bleek: die Franse hoestsiroop bleek een waarlijk wondermiddel. Na 2 dagen was ik weer helemaal de oude. Meer dan de oude zelfs. Een verbeterde ik. Drie maanden later zouden tests uitwijzen dat ik allergisch was (en ben) aan alles dat met stof te maken heeft. Soit...
De volgende dagen bleken een paradijs op aarde. Samen met het gezin in de wagen alle cols uit de Tour de France gaan beklimmen: de Galibier, de Izoard, Alpe d'Huez... En telkens toen we boven kwamen wou vader een fotootje trekken. De ganse familie nam verplicht plaats onder het bordje met daarop de naam en de hoogte van de col. Eén keer echter moest ik zelf voor standbeeld gaan poseren omdat er in de ganse buurt geen monument of gedenkplaat te zien was. Gelukkig kon ik mijn capaciteiten als model in die tijd nog ten volle tentoon spreiden... (Die dia wil ik toch nog wel eens zien voor ik sterf. Napels kan me wel gestolen worden.)
Er was in de buurt echter ook een meertje. En natuurlijk moesten en zouden wij kinderen ook eens een dagje zwemmen. Wij dus op zondag naar het naburige meer. Broer Bart - de oudste van de vier - maakte er voor de eerste keer kennis met monokini - een woord dat hij die dag niet meer uit de mond nam. Hij wou dat ons vader ook daarvan een fotootje maakte. En om het te laten passen in de reeks maakte hij uit zeewier - ja okay, meerwier dus - een gedenkplaatje: "Col(s) de Monokini - altitude 0,023 m". Het volgende schooljaar was hij gebuisd voor Frans. Onbegrijpelijk toch... Na de standbeelddia de "most wanted dia" ten huize; nog maar eentje die voor Napels komt dus.

Goud

Stilte...
Heel even stilte...
Spreken is zilver
Zwijgen is goud

De tranen in haar ogen
De pijn in dat broze hart
Even lijkt de wereld
Toch weer zo vertrouwd

Wat moet ik zeggen
Wat kan ik doen
Hersenen slaan op hol
Hunkeren naar eenvoud

Stilte...
Heel even stilte...
Tot het pijnlijke besef
Haar wereld is zo koud

De tranen in haar ogen
De pijn in dat broze hart
Het verdriet dat om haar lippen speelt
Wat doe ik toch fout?

Wat moet ik zeggen
Wat kan ik doen
Haar troosten lukt me niet
Mijn woorden klinken koud

Dus stilte...
Heel even stilte...
Spreken is zilver
Zwijgen is...

Even geen commentaar

"Ze is zwanger!" Een droevige stem aan de andere kant van de lijn verraadt mijn liefste.
"Huh? Wie? Wat?" probeer ik de meubels te redden.
"Awel, mijn schoonzus natuurlijk. 'k Had het nog gezegd hé, maandag?"
"Euh... ja schat. Allez, een tweede kind. Leuk voor hen."
Ik hoor de tranen door de telefoon stromen en eventjes panikeer ik. Wat moet ik nu zeggen? Wat kan ik doen om haar pijn te verzachten? Zij wil ook oh zo graag...
Ik open mijn mond, hap naar adem en wil het uitschreeuwen:" Maar schat toch, onze tijd komt ook. En 't zal vlugger zijn dan je denkt. Ik beloof het je. Ook ik ben er klaar voor..." Maar mijn stem stokt; de adem raakt niet meer buiten; het lijkt of ik stik. Ben ik er dan toch nog niet klaar voor? Wil ik diep in mijn hart niet wat zij zo erg verlangt? Of is het alleen maar het besef dat alles wat ik nu zou zeggen, het verdriet alleen maar groter maakt? In ieder geval: even geen commentaar!