Troost - de rollen omgekeerd

"Ik heb vandaag even geen zin." Mijn collega aan de overkant kijkt me met bange ogen aan. Haar stem trilt ietwat als ze nog eens vraagt: "Hey, wat scheelt er?" Het antwoord klinkt koud. "Niets. Laat me maar. Even geen zin vandaag."

Uren later probeert ze voor een zoveelste keer. "Wil je erover praten? Is het Eveline? Is het...?" Na de koekjes, koffie, mailtjes, tekeningetjes en een frontale knuffel besef ik dat ik haar niets mag verzwijgen. Niets kan verzwijgen. Want zij vertelt me ook zoveel.

"Ach, net even mijn agenda gecheckt. Zal er de komende maanden weer niet veel van kunnen genieten... Veel te druk. En niemand hier die zijn verantwoordelijkheid opneemt... Enfin, bijna niemand. 't Zijn altijd dezelfde die opdraaien voor een ander. Waar zijn we in godsnaam nog mee bezig..." Een spervuur aan frustratie grijpt mijn collega naar de keel. "Ik ben het efkes beu!"

Haar ogen kijken me geamuseerd aan. "Ach, trek het je niet aan. Ik mag dat van jou toch ook niet doen..." Een glimlach om haar lippen, een schaterlach in haar ogen. Ze heeft gelijk. En ze weet het. Even nog wat verweer, maar dit keer zal ik het niet halen. Ze heeft gelijk!

Smile your sorrow away! Don't worry, be...