Even geen commentaar

"Ze is zwanger!" Een droevige stem aan de andere kant van de lijn verraadt mijn liefste.
"Huh? Wie? Wat?" probeer ik de meubels te redden.
"Awel, mijn schoonzus natuurlijk. 'k Had het nog gezegd hé, maandag?"
"Euh... ja schat. Allez, een tweede kind. Leuk voor hen."
Ik hoor de tranen door de telefoon stromen en eventjes panikeer ik. Wat moet ik nu zeggen? Wat kan ik doen om haar pijn te verzachten? Zij wil ook oh zo graag...
Ik open mijn mond, hap naar adem en wil het uitschreeuwen:" Maar schat toch, onze tijd komt ook. En 't zal vlugger zijn dan je denkt. Ik beloof het je. Ook ik ben er klaar voor..." Maar mijn stem stokt; de adem raakt niet meer buiten; het lijkt of ik stik. Ben ik er dan toch nog niet klaar voor? Wil ik diep in mijn hart niet wat zij zo erg verlangt? Of is het alleen maar het besef dat alles wat ik nu zou zeggen, het verdriet alleen maar groter maakt? In ieder geval: even geen commentaar!