De vriendschap voorbij...

Altijd al heb ik het geweten: het is een dunne lijn tussen liefde en haat. Geweten ja, maar nooit willen geloven. Nooit willen toegeven. Nooit...

Nu weer een ontgoocheling rijker: alweer een droom aan diggelen, een ideaal verloren. Ik ben niet anders dan de anderen. Dan toch ook maar gewoon een mens... Was ik maar veel sterker. Damn!

Ik geef haar de schuld... Zoals altijd.
"Ik ben niet veranderd. Jij..."
Zij wel. Zij is echt veranderd. Maar dat is niet meer dan normaal. Toch? Zij heeft andere zaken - of moet ik zeggen mensen - aan haar hoofd. Natuurlijk! De hormonen... bah!

Ik heb haar pijn gedaan. Ik heb haar verraden. Een simpel sorry - ook al was het dan gemeend - volstond niet. Niet meer. Zij heeft genoeg van mijn capsones...

En nu? Is de vriendschap voorbij? Of vlieg ik gewoon even de koelkast in? Tot hij of zij er is... Of voor altijd?

Ik kan het haar niet vragen. Mijn trots is sterker dan mezelf. Tergende trots. Tergende pijn. En alles wat ik zeg, lijkt verkeerd. Mijn woorden botsen dubbel hard terug. Vlak in mijn gezicht. Waar ging het fout?

Ik kijk niet meer in haar ogen om te zien wat er scheelt. De durf ontbreekt. Ben ik nu een lafaard? Of is bang zijn wel okay? Bang haar te verliezen... als vriendin, als steun, als toeverlaat. De enige die me begrijpt. Zij begrijpt me nu niet meer...

Alles wat ik wil, gaat helemaal verkeerd. Ligt het aan de winterblues? De duisternis in het land? De duisternis is mij? Het voelt koud, niet weten waar je staat, geen vrienden om je heen. Ik voel me alleen.

Praten heeft geen zin. Ik verlang alleen naar haar armen om me heen en de troostende fluister "Ik ben er nog steeds... Ook voor jou."

"Every night 's a million years
Since we're not together
Time is crawlin', crawlin'
Told myself I wouldn't call
Should've known better
'Cause I'm fallin', I’m fallin'
Catch my heart before it shatters
And make me live again
I want you back"