Als dat geen liefde is...

Het volgende stukje vormde het einde van onze huwelijksmis. Heb er na de viering heel wat leuke reacties op gehad, vandaar dat ik het ook met jullie wil delen. Oh ja, voor de mensen die het willen weten: nu geen twijfels meer! Alleen het heerlijke gevoel van "bein' loved". Bedankt.

Toen ik gisteren door het park wandelde, zag ik twee oude mensen samen op een bank zitten. Ze zaten op een bank bij de vijver en keken naar de eendjes die ze net te eten hadden gegeven. Toen hoorde ik plots de oude man zeggen: “Hee, lieve schat, weet je nog die tijd dat je de eend met mijn verjaardag te lang in te oven hebt laten staan?”
“Goh, ja, je was toen nog maar net… wat? 24?” giechelde de vrouw terug. De pretlichtjes in haar ogen verraadden hoeveel ze er nadien om kunnen lachen hebben.
“Neen, 25,” zei de man. “We waren toen nog jong, hee.”
“Tja, jong en mooi,” antwoordde de vrouw met weemoed in de stem.
“Maar schat toch, je bent nog geen haar veranderd,” sprak de man met troostende stem. “Behalve je haar dan,” voegde hij er met een ondeugende lach aan toe.
“Dat zal wel niet! Ik was toen nog slank en blond en ik had nog al mijn tanden… Ik kon elke man krijgen, zei mijn vader altijd.” De man keek zijn vrouw met grote ogen aan. “Jaja,” lachte ze, “maar ik heb wel de beste man gekregen, hoor!”
“Weet je schat, toen was je jong en blond en oogverblindend mooi en ik hield al zielsveel van je. Maar nu - na al die jaren – ben je mijn vrouw en ken ik je door en door. En weet je wat: ik zie je nu nog veel liever…”
En de man sloeg zijn arm om haar schouders en kuste haar op haar voorhoofd. En ik dacht bij mezelf: Als dat geen liefde is…

TWIJFELS

Mijn hoofd bonst
Mijn hart schrikt
Is dit nu wel de juiste stap?

Liefde genoeg
In overvloed zelfs
Maar gaat dit niet te rap?

Een echt gezin
Heel officieel
Het voelt toch wel wat raar

En telkens weer
Haar kinderwens
Ik voel me nog niet klaar

Of toch net wel
Ik weet het niet
Ik raak er niet meer uit

Een stille kreet
Een donker licht
Een schreeuw zonder geluid

Just getting nervous I guess...
After all: tomorrow is the big day... the wedding day

JA19

Tedere zonnestralen in het ochtendgloren
Een nieuwe dag vol goede moed
Enthousiast richting Veurne bollen
Geprikkeld om je collega's versteld te doen staan
Je bloed stroomt rusteloos door je aderen
Geen haar op je hoofd dat aan opgeven denkt
No way

En dan... die godverdomde traktor net voor je op de weg!

Freedom

Geleerd uit de film "Braveheart" (een juweeltje uit de hedendaagse filmkunst trouwens):
"Every man dies, not every man really lives. Choose freedom!"

Trouwen...

vergt toch verdorie veel van je tijd. Ben net een ganse avond bezig geweest met het maken van onze originele bedankinkjes... 'k Was beter minder origineel geweest! Maar soit, ik verlang al naar de reacties komende zaterdag. En is getrouwd zijn ook niet enorm tijdrovend? Ben dus al beginnen oefenen.
Uit onverwachte hoek trouwens een leuk complimentje gekregen. Maar neen, ik blijf echt wel bij mijn keuze.

Vraag me nu toch af of iedereen die enkele jaren huwelijk achter de rug heeft, niet stiekem denkt: "ach, was ik maar bij moeder thuis gebleven..." Let me know! Niet dat het mij nog van gedacht zal doen veranderen - ik ben nu eenmaal veel te koppig - maar vind het wel leuk om een kleine statistische oefening te maken...

Frank.

Een vriend zien huilen...

Tranen op haar wangen
Geen gespeeld verdriet
Eindeloos verlangen
Een melancholisch lied

Vreselijke valkuilen
Verborgen in het riet
Een vriendin zien huilen
Kan ik blijkbaar niet

Tranen op haar wangen
Niemand die het ziet
Schuldgevoel heeft mij gevangen
Ik hield haar in mijn armen niet

Soms vraagt een mens zich af...

Waarom de wereld maar blijft draaien terwijl je niets liever zou willen dan even stil blijven staan.

winkelen

Eén van de zaken waar ik een grote hekel aan heb is winkelen. Shoppen om te shoppen. En zeker als je dan ook nog een shopgrage vrouw bij je hebt. Enfin, toekomstige vrouw (ai ai wat moet dat straks worden als we echt getrouwd zijn?).
We zijn zopas eventjes naar de Colruyt geweest. Drank halen voor een "schieting" bij ons thuis komende donderdag. Tja, van je familie moet je het hebben, hé. Broers en zussen organiseren een feestje net voor onzen trouw en wij mogen de kosten dekken... 't Zou verdorie net omgekeerd moeten zijn. Nu soit, wij dus drank halen in de Colruyt. Kwestie van de rode prijzen nietwaar.

Het begint al als je binnenkomt: je staat daar heel geduldig te wachten met je leeggoed (één bak palm in mijn geval) en niemand, maar dan ook niemand die naar je omkijkt. Je kucht even, je hoest wat luider, je maakt verveelde gebaren, tot je uiteindelijk heel luid tegen je verloofde schreeuwt dat ze er hier ook niet veel nodig hebben. En dan komt een rij boze blikken jouw richting uit. Tot één van die boze blikken zich opoffert om uiteindelijk toch maar dat kaartje met "1 bak" af te stempelen.

En dan op pad doorheen de hoge rijen chips, chocolade en drankrayons. Lachende gezichten komen voorbij als je een bak palm van de veel te hoge stapel wil halen. Boze gebaren en neerbuigende ogen wanneer je eventjes halt houdt om iets uit een rek te nemen. "Excuseer meneer, mag ik even passeren?" De plaats tussen de rekken laat net 2 karretjes door. Welke idioot is dan ooit op de idee gekomen om lege bakken in de gangen te plaatsen en trapladdertjes aan de rekken te hangen. Niet goed bezig hé, Jef!
Tot je uiteindelijk aan de kassa komt... "Heb je bonnetjes meneer?"
"Alstublieft, mevrouw."
"Amaai, zoveel bonnetjes... Dat zal weer goedkoop zijn, hé."
"Euh... ja, mevrouw." - Is dat dan niet de bedoeling van die bonnetjes? - "Maar jullie sturen er ook altijd zoveel op, hé mevrouw." Even probeer je een glimlach op haar gezicht te toveren, maar de inspanningen blijken tevergeefs.
"Jaja..." Ondertussen gooit ze al je pas gekochte producten lukraak door elkaar in een andere kar. Je vraagt je af waarom je die kartonnen dozen in feite meegenomen hebt... "Je mag meekomen naar deze kassa... Dat is dan € 248, 69 meneer."
Je verschiet van kleur - zeker als je net als ik gewoonlijk boodschappen doet in den Aldi - trilt even op je benen en geeft dan met een zelfverzekerde glimlach je bankkaart. Maar de lach om je mond verdwijnt zodra je je rug naar de verkoopster hebt gekeerd. En dan denk je bij jezelf "Ach wat, je leeft maar één keer..."

Over kleren kopen zal ik het maar een andere keer hebben, zeker...

Frank.

Ondeugende positie

"Wedden dat ik voor jou een broek in de juiste maat kan meebrengen!"
Verbaasd om het plotse zelfvertrouwen keek ik haar aan. "Daar geloof ik niets van," zei ik laconiek, "Je weet niet eens hoeveel ik weeg." Mensen vertellen mij toch immers altijd dat ik er helemaal niet zo dik uitzie... Alhoewel!
"80 kilo," floepte ze eruit.
Nou, daar wil ik wel voor tekenen. Helaas, de waarheid ligt toch wel "iets" hoger. Toen ik haar dat probeerde diets te maken, hapte ze naar adem: "100 kilo? Dat kunnen mijn arme beentjes niet aan. Die wiegmassage kun je wel vergeten!"
Ik keek haar gespeeld beteuterd aan. "Hoezo, jouw beentjes kunnen dat niet aan? Zo'n sterke vrouw als jij..." Zou ze nu echt niet vallen voor mijn schaapachtige blik? Was ik mijn jongenscharme onderweg ergens kwijtgespeeld? Toch niet...
"Allez, kom eens hier." Ik keek haar in de ogen en speelde domme gans. "Binnen 10 seconden verander ik wel van gedacht, zunne." Nog nooit was ik zo vlug rechtgesprongen; als een verschrikte muis die plots een immense vaalgrijze kat op een paar centimeter afstand opmerkt.
Ik vleide me zachtjes op haar dijen neer, m'n rug naar haar toe gekeerd. Een moment van intens genieten zou volgen; eventjes geen wereld meer om mij heen; pure gelukzaligheid in de armen van een liefhebbende moeder...
Helaas. Het stomme geluid van haar telefoontoestel verstoorde alle zoete dromen. We schoten beiden in de lach - uit ontgoocheling of uit opluchting?
Net toen ze opnam perste ik er nog uit dat het een buitenlijn was. Ze hield even haar adem in, begroette de persoon aan de andere kant van de lijn en barstte toen in een heerlijke lachbui uit. De stem aan de andere kant vroeg haar of zij altijd zo de telefoon opnam op het werk. Dat hoort toch niet. De mensen zo uitlachen... Eventjes kleurden haar wangen rood.
"Maar papa, ik kon aan het nummer zien dat jij het was," proestte ze het uit.
Vreemd hoor mijn collega, de enige nummers die ik kon lezen, waren de 9 cijfers op de toetsen...

Dit is de allereerste keer...

"Ik heb een stukje geschreven over jou." Aan de overkant van mijn bureau keken ondeugende ogen mij met pretlichtjes aan. "Zie je wel dat ik het apprecieer!"
Een glimlach speelde om mijn mond toen ik haar stukje las. Jaja, wat Frank Boeijen met een mens kan doen...
"Euh... blog? Wat is me dat?" hoorde ik mezelf vragen.
Haar reactie kwam onverwacht: "Iets wat jij ook zou moeten hebben."
En zie, hier ben ik. Wat een collega - of mag ik ondertussen al zeggen vriendin - toch allemaal bewerkstelligen kan. Tiens... Zou het dan toch waar zijn dat vrouwen ook een positieve invloed op mannen kunnen hebben?
Ja natuurlijk! Waarom zou er ik anders eentje trouwen? Dat moment komt nu wel akelig dichtbij. Een vreemd gevoel maakt zich meester van mijn gevoelens: geen angst, geen spijt, geen schuld... Alleen niet weten wat het worden zal. Vreemd, alleen zo kan ik het beschrijven. En toch ook opwinding, verlangen, een gevoel van euforie. Tja, inderdaad... vreemd.