Ondeugende positie

"Wedden dat ik voor jou een broek in de juiste maat kan meebrengen!"
Verbaasd om het plotse zelfvertrouwen keek ik haar aan. "Daar geloof ik niets van," zei ik laconiek, "Je weet niet eens hoeveel ik weeg." Mensen vertellen mij toch immers altijd dat ik er helemaal niet zo dik uitzie... Alhoewel!
"80 kilo," floepte ze eruit.
Nou, daar wil ik wel voor tekenen. Helaas, de waarheid ligt toch wel "iets" hoger. Toen ik haar dat probeerde diets te maken, hapte ze naar adem: "100 kilo? Dat kunnen mijn arme beentjes niet aan. Die wiegmassage kun je wel vergeten!"
Ik keek haar gespeeld beteuterd aan. "Hoezo, jouw beentjes kunnen dat niet aan? Zo'n sterke vrouw als jij..." Zou ze nu echt niet vallen voor mijn schaapachtige blik? Was ik mijn jongenscharme onderweg ergens kwijtgespeeld? Toch niet...
"Allez, kom eens hier." Ik keek haar in de ogen en speelde domme gans. "Binnen 10 seconden verander ik wel van gedacht, zunne." Nog nooit was ik zo vlug rechtgesprongen; als een verschrikte muis die plots een immense vaalgrijze kat op een paar centimeter afstand opmerkt.
Ik vleide me zachtjes op haar dijen neer, m'n rug naar haar toe gekeerd. Een moment van intens genieten zou volgen; eventjes geen wereld meer om mij heen; pure gelukzaligheid in de armen van een liefhebbende moeder...
Helaas. Het stomme geluid van haar telefoontoestel verstoorde alle zoete dromen. We schoten beiden in de lach - uit ontgoocheling of uit opluchting?
Net toen ze opnam perste ik er nog uit dat het een buitenlijn was. Ze hield even haar adem in, begroette de persoon aan de andere kant van de lijn en barstte toen in een heerlijke lachbui uit. De stem aan de andere kant vroeg haar of zij altijd zo de telefoon opnam op het werk. Dat hoort toch niet. De mensen zo uitlachen... Eventjes kleurden haar wangen rood.
"Maar papa, ik kon aan het nummer zien dat jij het was," proestte ze het uit.
Vreemd hoor mijn collega, de enige nummers die ik kon lezen, waren de 9 cijfers op de toetsen...