winkelen

Eén van de zaken waar ik een grote hekel aan heb is winkelen. Shoppen om te shoppen. En zeker als je dan ook nog een shopgrage vrouw bij je hebt. Enfin, toekomstige vrouw (ai ai wat moet dat straks worden als we echt getrouwd zijn?).
We zijn zopas eventjes naar de Colruyt geweest. Drank halen voor een "schieting" bij ons thuis komende donderdag. Tja, van je familie moet je het hebben, hé. Broers en zussen organiseren een feestje net voor onzen trouw en wij mogen de kosten dekken... 't Zou verdorie net omgekeerd moeten zijn. Nu soit, wij dus drank halen in de Colruyt. Kwestie van de rode prijzen nietwaar.

Het begint al als je binnenkomt: je staat daar heel geduldig te wachten met je leeggoed (één bak palm in mijn geval) en niemand, maar dan ook niemand die naar je omkijkt. Je kucht even, je hoest wat luider, je maakt verveelde gebaren, tot je uiteindelijk heel luid tegen je verloofde schreeuwt dat ze er hier ook niet veel nodig hebben. En dan komt een rij boze blikken jouw richting uit. Tot één van die boze blikken zich opoffert om uiteindelijk toch maar dat kaartje met "1 bak" af te stempelen.

En dan op pad doorheen de hoge rijen chips, chocolade en drankrayons. Lachende gezichten komen voorbij als je een bak palm van de veel te hoge stapel wil halen. Boze gebaren en neerbuigende ogen wanneer je eventjes halt houdt om iets uit een rek te nemen. "Excuseer meneer, mag ik even passeren?" De plaats tussen de rekken laat net 2 karretjes door. Welke idioot is dan ooit op de idee gekomen om lege bakken in de gangen te plaatsen en trapladdertjes aan de rekken te hangen. Niet goed bezig hé, Jef!
Tot je uiteindelijk aan de kassa komt... "Heb je bonnetjes meneer?"
"Alstublieft, mevrouw."
"Amaai, zoveel bonnetjes... Dat zal weer goedkoop zijn, hé."
"Euh... ja, mevrouw." - Is dat dan niet de bedoeling van die bonnetjes? - "Maar jullie sturen er ook altijd zoveel op, hé mevrouw." Even probeer je een glimlach op haar gezicht te toveren, maar de inspanningen blijken tevergeefs.
"Jaja..." Ondertussen gooit ze al je pas gekochte producten lukraak door elkaar in een andere kar. Je vraagt je af waarom je die kartonnen dozen in feite meegenomen hebt... "Je mag meekomen naar deze kassa... Dat is dan € 248, 69 meneer."
Je verschiet van kleur - zeker als je net als ik gewoonlijk boodschappen doet in den Aldi - trilt even op je benen en geeft dan met een zelfverzekerde glimlach je bankkaart. Maar de lach om je mond verdwijnt zodra je je rug naar de verkoopster hebt gekeerd. En dan denk je bij jezelf "Ach wat, je leeft maar één keer..."

Over kleren kopen zal ik het maar een andere keer hebben, zeker...

Frank.